Trillende benen in Cambodja

Na een toch wat wervelend Vietnam gevlucht naar het strand van Cambodja. Precies wat ik nodig had, een oase van rust en adembenemde stranden die niet zijn bedekt met handdoeken en mensen. Heerlijk lig ik uren te weken in de zee die aanvoelt als een warm bad. De zee die zo helder blauw is dat je de bodem na 30 meter nog kunt zien. Ik plof neer in het schone witte zandstrand. Ja, dit is echt genieten. Ik neem de boot naar de 'onbewoonde' jungle eilandjes van Cambodja. Tot je middel in het water om de boot in te klimmen, backpack boven je hoofd. Expeditie Robinson op en top. Op het eiland zijn één cafe/bar/lounge, een paar hangmatten en boomhutten, turquoise blauwe zee, wit zand en vooral veel jungle. Geweldig om hier met zijn tweeën te slapen. Aangezien ik alleen ben en hoor dat je niet raar moet opkijken als je een paar vogel spinnen in je boomhut treft dacht ik, "Ach één dagje is wel prima zo". Op de terug weg is er de mogelijkheid om van een 6 meter hoge rots af te springen. Een jonge kerel achter mij springt enthousiast op en zwemt naar de berg. Vol verwachting kijkt iedereen in de boot hoe hij zijn primeur naar beneden gaat maken. Hij durft niet. Staat op de rots 20 minuten in zijn broek te poepen en loopt vervolgens de walk of shame terug. Opa van 70 daarentegen maakt een elegante snoekduik naar beneden. Uiteraard wil ik ook maar ben het bolletje van mijn piercing kwijtgeraakt en doe mijn uiterste best om het andere deel niet te verliezen. Heb ik even pech.

Na een paar dagen met mijn lamme kokosnoten schelpen kraken ga ik verder naar Battambang. De Cambodjanen in Battambang zijn de meest vriendelijke die er maar bestaan. ALLE kinderen lachen en zwaaien en iedereen wil maar al te graag op de foto. Battambang is de 2e grote stad van Cambodja maar je vindt er geen supermarkt, geen convenient store, veel zandwegen, veel Monniken, het is super goedkoop (6 dollar voor een private room) en een hoop hangmatten om siësta te houden. Ik ontmoet Andrei uit Rusland die in Siem Reap woont met zijn vriendin (vriendin? Ja, met een ruzie heeft hij zijn spullen gepakt en is vertrokken naar Battambang), samen met Hudson uit Brazilië (die in hetzelfde hotel als ik verblijft) verkennen we de omgeving. We rijden wat tempels af, liggen te meuren in een hangmat, maken een bamboo treinritje en bekijken een batcave, eten veel te veel en kletsen in het honderd. Ik krijg een lift van Andrei achterop de motor naar Siem Reap zo'n 125 km verderop. Onderweg krijgen we 2x een lekke band! De 1e lekke band heeft Andrei laten fixen terwijl ik langs de weg lag te pitten. Na de 2e lekke band besloten we te liften. Na 10 minuten stopt er een alleraardigste jongen die met zijn schoonfamilie naar Siem Reap reist. De motor en onze backpacks gaan achterin de trunk en wij sqeezen op de achterbank erbij waar al 3 mensen zitten. Na 20 min voelde ik mijn ass niet meer en schreeuwde mijn knieën om een strekking, ik kon amper bewegen maar wat was ik blij met deze rit!

Alles heeft in het leven met gewenning te maken. Zo draai ik mijn hand niet meer om voor een 10 uur durende busrit zonder airco op een hobbel weg met 15 Cambodjanen die geen woord Engels spreken. Ik zit in een busje vol met scheuren in de voorruit (gelukkig zit ik niet voorin), de bus is van boven tot onder volgeladen met spullen èn mensen. Onderweg breek er iets af bij het wiel. Iets met de remmen maar niemand kon me uitleggen wat. Alle Cambodjanen en Lydia eruit. Na een half uurtje konden we weer instappen. Bij mij op de achterbank zitten 2 jonge heren. Af en toe vraag ik wat in het Engels, uitbundig ondersteund met duidelijke gebaren. Maar de enige reactie die ik krijg is elkaar aankijken en hard lachen. Ik geef het op en beperk ons contact tot af en toe een koekje uitwisselen.

Ik worstel met de dualiteit in mezelf. Het ene moment wil ik in de stad zijn, bier drinken, dansen en van een 6 meter hoge cliff afspringen...En het andere moment wil ik in de natuur zijn, in mijn eigen wereldje, geen contact met de buitenwereld maar vol in contact met mezelf. Zwelgen met melancholische Indianen muziek... Of plat gezegd 'in mijn eigen sop gaar koken'. Noem het de duivel en engel in mij, mijn ego en intuïtie of gewoon manisch - depressief... Wat het dan ook is, het is lastig om er een balans in te vinden.

Ik ben afgereisd naar Banlung een plaatsje in de natuur waar bijna geen toeristen zijn. Ik ga op zoek naar 1 van de mooie watervallen. Natuurlijk niet met een georganiseerde reis, nee Lydia huurt een motorbike en gaat op eigen houtje. Niet wetende dat de weg er naar toe een woest zandpad de berg op is met stenen, gaten en los zand! Parijs Dakar was er niets bij. Het was meer iets voor een quad of een jeep eigenlijk. Nou goed, ik zet een muziekje op en gaan met die banaan. Onderweg kom ik wat varkens tegen en een paar suïcidale kippen. Bijna (bijna!) 5 x op mijn gezicht gegaan maar ik kon nog net de bike overeind houden. Alle spieren zijn weer even aangespannen. Ik wil bijna omkeren maar zet door. Die waterval zal toch niet ver zijn? Na 3 lange zwoegende kilometers, van boven tot onder rood van het zand en jeukende armen zie ik eindelijk een bordje 'waterval'. Als een veel te strakke broek die je eindelijk uit mag doen gaat er een stroom van opluchting door me heen. Ik was te lui om mijn trekking schoenen uit de backpack te halen, dus ben deze survivaltrip op mijn slippers aangegaan... Niet zo handig aangezien ik bijna (bijna!) een afgrond in gleed. Mijn bloed is weer goed rond gepompt. De terugweg ging zoals altijd een stuk sneller. Niemand weet waarom dat is. Nu ik een ervaren off the road motorrijdster ben (ahum) besluit ik dat ik nog wel zo'n mooie waterval kan bekijken. Deze keer 5 km. Het gaat al beter, oefening baart kunst. Onderweg knikken Cambodjanen verbaasd lachend, maar instemmend naar me met een blik van 'Zo buitenlands meisje jij durft hier alleen te rijden'. Ik durf eigenlijk niet, maar het geeft me moed om door te gaan. Ik moet en zal die waterval zien; aan doorzettingsvermogen geen gebrek! Ter afleiding zing ik volle borst mee 'Euphooooriiiiiaaa' en probeer wat bike dans moves met mijn schouders te maken. All good, still alive. Maar wat ben ik blij als ik weer op de verharde weg rij! Nou ja verhard, het is geen A58; dezelfde bulten en gaten weg maar dan met asfalt eroverheen.

Ik heb een beetje een gekke gewoonte sinds ik op reis ben en dat is dat ik geen Nederlanders wil tegenkomen. Als ik er zie of hoor is het "ssst Engels praten". Mijn afkomst blijft altijd goed geheim, tót ze vragen 'Where are you from?'........ Oeps, de reactie is dan net als bij Ushi die zichzelf ontmaskerd. Ik schaam me dan een beetje. Soms verlos ik ze eerder uit hun lijden als het Engels gepaard gaat met veel Nederlandse woorden: "En then we taken daar de boot", omdat ik mijn lach dan niet kan houden geef ik maar eerlijk toe dat ik ook Nederlands kan.

De enige bh die ik had meegenomen is volledig naar de filistijnen. Het doel waar hij voor diende is verdwenen. De dienst zit er op. Het doet zeer spullen te (moeten) kopen terwijl ik thuis bergen met kleding, schoenen èn bh's heb. Met weemoed denk ik aan mijn fijne slippertjes, die ik niet heb meegenomen. Mijn fijne spijkerbroek, die ik niet heb meegenomen, mijn fijne tanktop, die ik niet heb....Waarom eigenlijk niet vraag ik me af. Mijn gedachte dwalen af naar mijn fijne mint kleurige bank die net een half jaar oud was. Zouden er vlekken op zitten? De keuken passeert mijn gedachte. Ik denk aan mijn schone badkamer en mijn gepimpte steriele wc... Zou mijn huisje nog in dezelfde nette staat zijn als ik het had achter gelaten? Prompt hoor ik rechts van me 'toektoek madam?' en zit ik weer in Cambodja.

In Phnom Penh hoor ik om de 10 minuten "toektoek?", "motobaik?", zelfs als ik de één net vriendelijk heb bedankt probeert de buurman ernaast het ook nog even. Ook na de 25ste keer blijf ik vriendelijk 'No, thank you' zeggen of schud glimlachend met mijn hoofd nee. Cambodja heeft namelijk ook een hele treurige kant. Zo'n 35 jaar geleden heeft een president daar ALLE intellectuelen op brute wijze uitgemoord, een kwart van de bevolking is gemarteld en vermoord. Niet alleen doktoren en wetenschappers maar ook mensen met een intellectuele look. Het land is daardoor zeer onontwikkeld en arm (ziekenhuizen in Cambodja kun je beter vermijden) en ik begrijp het wel dat ze smachten om jou een ritje met de tuktuk te geven voor een paar dollar...

In Phnom Penh was bijna mijn telefoon gestolen. Ik stond in een straat op mijn telefoon te kijken waar ik heen moest. Ineens gritst iemand mijn telefoon uit mijn handen en rijdt weg op een motorbike, vriendin achterop. Blinde paniek overvalt me. Nog geen seconde later zie ik mijn telefoon op de grond vallen, ik raap hem snel op en de paniek slaat om in woede. Ik wil die jongen bij zijn kraag grijpen en boos toespreken. Niet veel later sta ik te trillen op mijn benen. Dit alles in een tijdsbestek van 5 seconden. Ik vervolg mijn weg en daar waar ik de Cambodjanen eerst vriendelijk aankeek, gaf ik ze nu een boze blik, alsof zij allemaal schuldig waren aan dit tafereel...gelukkig ging ik 15 min later weer vrolijk verder met de orde van de dag. Dit was een goede waarschuwing om beter op mezelf en mijn spullen te letten. Ik ben weer alert. Dankjewel beschermengelen!

Het besef komt iedere dag meer en meer, hoe bevoorrecht je bent als je een Nederlands paspoort mag dragen. Mensen wat hebben wij het goed in Europa! Vergeet dat nooit en waardeer iedere dag dat je er mag rondlopen, ook al regent het of is het koud, leef je van de bijstand of voedselbank, wij hebben het goed! De momenten dat ik Nederland, mijn vrienden en vooral mijn huisje mis beginnen hun aantreden te maken. Nog geen idee wanneer ik terug kom maar de gedachte begint door mijn hoofd te spelen.

Ik heb de bus gepakt naar Thailand en ga daar een cursus Thaise massage volgen.

Dikke kus, ik hou jullie op de hoogte van mijn avonturen in Thailand! (Mijn excuus het is een hele lap tekst geworden! En dit waren nog niet eens alle avonturen...)

Ps. Wat leuk Denise! Moet even kijken hoe het loopt maar wie weet zie ik je in Nepal! Heel erg veel plezier in elk geval!

Pps. Oscar, het enige wat ik mee heb zijn 2 kleding cubes, toilettas, lakenzak, schoenen, Sarong (essentieel; gebruik ik als handdoek, strandlaken, jurk, dekentje in de bus en soms ter afscherming van mijn bed), 1 kg laptop (gekocht in Vietnam voor een opleiding maar kan niet wachten hem te lozen), lenzen, bril, wc papier en dat was het eigenlijk...do I need more? Mocht ik iets missen koop ik het...

Ppps. Petra mijn haar doet het goed, ik heb het in een spontane bui blond geverfd (kuch)....ik ben het geestelijk nog aan het verwerken. :)